Teleurgesteld, boos,…
Zo overdonderd…
Werp ik toch die blik terug,
Op wat ik eerder verdrongen had.
De boosheid opgestapeld in mijn lijf vraagt om uiting,
Wil er zijn,
zonder drama,
Eigenlijk heb ik gewoon zin om
met borden te gooien,
deuren te slaan
Me lekker
Vrij geven hierin.
Mijn stem te laten horen
Het te laten donderen
Het verdriet
Daar helemaal achter in dat hoekje,
Wil gezien worden en omarmt,
Lekker verscholen ligt het daar nu,
Veilig voelt het zich in mijn pijn…
Mijn vel brrrrr…
Voelt niet goed
Zou ik niet,
Zou ik niet
een ander jasje aantrekken
niemand die het ziet…
Als ik de verstarring in duik
Duizend mogelijkheden
om mezelf
Te plakken
Te fixen
Weer heel te maken.
Duizend mogelijkheden
Om Alsnog
te Willen zonder Zijn
Mijn benen
trillend
onder de zoveelste laag,
Die mijn schouders dragen wil
Mijn voeten die het weggaan niet meer kunnen.
Hier zak ik nu,
Lekker
Door
Door de benen
Mijn benen
die me nu ruimte schenken
Veiligheid
Vertouwen.
Verstarring ruilt plaats met verstilling…
Ik voel,
Ik hoor,
Ik neem waar…
Er valt zoveel te horen in deze eindeloze stilte met op de achtergrond het barsten van de het altijd maar te willen…
Ik doe hier niets…
Ik word zo moe van altijd iets te doen,
Ik gun mezelf deze ruimte
Deze ruimte
Waarin ik gewoon kan ademen
Ruimte
Met mijn emoties
Doorvoelen
In mijn lijf
De beweging van eb aan vloed
Die plaats vind in mijn hart
Geen geplak,
Gelijm
Gefix
En eindeloos invullen
Enkel de verstilling en het bonken van mijn hart.
Veel liefs
Daisy 🙏🏻 ❤️