De tranen in de ogen van de grootmoeder die op ontspringen staan, het verdriet dat ze haar kleinkinderen niet zien mag.
De leegte die ze in gaat… Het gemis.
De berichten op messenger van mensen man en vrouw die huidhonger hebben,
Die zich afgesloten voelen. Alleen op hun eiland verbinding missend.
Zij die uitreiken vanuit behoefte maar waar geen gevolg aan kan gegeven worden.
Zij die in Angst vertoeven waardoor de verbinding ver weg lijkt…
Voor alle die zich eenzaam voelen.
Het zit me in de kleren, dit gevoel.
Het raakt me…
Ook door de erkenning van mijn eigen (oude) stuk.
Eenzaamheid die mijn beste vriend werd, verdriet die zich wist te banen tot kwetsbaarheid.
In de diepe dalen van verdriet en eenzaamheid ligt de herkenning van behoefte en de sprankel naar verbinding.
Ik neem het gevoel heel de ochtend met mee in mijn hart… De verzachting in.
Dat wat in mijn kleren zat liet ik zijn stroom vinden, doorheen mijn pen de wereld in.
Eenzaamheid
mijn vriendJij komt en gaat als de wind…
In de koude warme leegtes van onze geliefde aarde hervind ik jou opnieuw…
Eenzaamheid
mijn vriendMag ik jou beminnen,
Omarmen,
Daar waar tijd geen einde meer kent.
Samen zittend met verdriet.
Verdriet stokkend in men keel…
ontspringend willend in mijn buik.Verdriet
ongekend en onbemind…Knieën wankel,
Trillend,
wachtend…Braak en gestaag,
Verdriet…
Zo onbemind en ongekend.
Een stukje van mezelf en de ander vervloeit in tekst, zo blijkt verbinding toch ook weer om de hoek te liggen.
Geraakt in dat ik zoveel kwetsbaarheid mag ontvangen, deel ik opnieuw vanuit dienstbaarheid in dat wat gegeven is.
Ik vind het bijzonder mooi dat er zoveel verbinding plaats vind in deze tijd waarin we geïsoleerd worden.
Doch wil ik niet de menselijkheid en scala van emoties niet ontkennen die ook voelbaar zijn.
En tegelijk verlang ik hier doorheen verbinding te creëeren.
Verstillen en vertragen vraagt moed,
Het laat weer voelen,
Het sluit even een deur om vanbinnen een nieuwe te openen.
Ik buig voor je moed.
Dat eenzaamheid je vriend mag zijn…
Op de bank naast je mag gaan zitten,
Je hem thee schenken mag,
En je doorheen dit voelen kan waar het zaadje van verbinding geplant mag worden.
Want hey, het is oké om te voelen, en je eenzaam of Angstig te voelen.
We zijn mens en menselijkheid verbind ons steeds weer opnieuw.
Lieve jij,
Die ik raken mag met woorden,
Lieve jij,
Die een traan wegpinkt voor het slapen gaan,
Lieve jij,
Die zich bezig houden wil in de hoop zich te kunnen af leiden,
Lieve jij,
Angstig… verdrietig… Alleen…
Lieve jij,
Die nood heeft aan een schouder
Lieve jij,
Die alleen nog maar vooruit staren kan
Lieve jij,
Die het verlies van iemand te dragen heeft…
Lieve jij, lief mens…
Dank voor je mens Zijn.
Ik voel je,
Ik hoor je,
Ik zie je.
Laten we opnieuw ruimte scheppen,
Hier en Nu,
In warmte en vanuit het hart,
Liefs Daisy
#empath #emoties #kwetsbaarheid
#jijmagerzijn #liefde #ruimte #verzachting
#verstillenenvertragen
