Vastzittende energie die bronst in het lichaam om eruit te gaan. Gister was zo een dag. Fysieke ongemakken waarin heel mijn lichaam vragend was naar ruimte.
Het leven in de drukte (lees:nog steeds afkickend van vakantie): ik moet doordoen, ik kan niet even pauze nemen. Mijn eindeloze lijstjes in men hoofd die zich als vanzelf aanvullen, zo verhoog ik makkelijk de druk op mezelf.
Tot het lichaam stop zegt, het is tijd om te luisteren. In aanwezigheid te komen in dat wat leeft.
Tranen rollend over men wangen, het verhaal in me levend ‘dat ik de wereld draag maar zelf zo een behoefte heb gedragen te worden’.
De all-eenheid die zachtjes speelt met de eenzaamheid. In de stilte neemt de emotie toe.
Schuddend met men hoofd, op de donkere kamer waar ik veilig ben, zegt mijn lichaam in paniek neeee, neeee, neeee. Ze neemt me mee in verhaal van ooit. Klaar om te belichamen.Klaar om doorvoelend aanwezig te zijn.
Schuddend met men hoofd neemt de knelling in men borstkas plaats.
Ik spring van ‘ik wil niet meer alles alleen’ …, naar ‘laat me gerust’, ‘Waarom is de wereld zo hard?’ Snik ik uit voordat ik gekatapulteerd word naar een ver verleden. Dat soms in een haverklap zo dichtbij lijkt te zijn. Een verleden vanwaar ik de herinnering liever niet zou hebben. Een verleden van jaren gebukt te gaan onder narcisme. Een kindstuk dat mee insluimert “de vergeten te zijn”.
Alleen, wentelen in eenzaamheid neem ik mijn onkunde waar, de onkunde tot uitreiken. Verlangen en de behoeften hebben… Maar niet kunnen.
Verstijven, bevriezen, verstikken…
Om me, uiteindelijk, in liefde in de eenzaamheid te wikkelen.Als een deken dat rondom me heen valt. Zakken opnieuw in het Hier. Opnieuw een stukje bevrijding voelen als de wind die de zorgen meeneemt op haar vleugels.
Hier is het goed, gewenteld in eenzaamheid als zelfzorg. Hier is het goed en ben ik veilig. Ik mag uitreiken zonder dat dit gevolg dient te hebben. Er hoeft niets aan vast te hangen, geen waarde verlies meer.
De wond van narcisme en chronische eenzaamheid dat plaatsvind.
Het is het stuk in mij dat voelen kan waar de andere zijn onuitgesproken behoefte zijn.
Het is het stuk in mij dat werkt met trauma.
Het is het stuk in mij dat weet dat het lichaam zijn Eigen-Wijze weg volgt.
Het is het stuk in mij dat diep luisteren kan, aanwezig kan zijn.
Het is het stuk in mij dat boos is, verdrietig geen herinnering meer wil aan het misbruik. Het is het stuk in mij dat struikelen kan over behoefte en verlangen aangeven.
Het is het stuk in mij dat een traan laat vandaag, en zich wentelen mag in liefde.
Het is het stuk in mij dat de diepte in gaat en ook op pauze drukken mag…
Het ben ik die haar ruimte inneemt, hier en nu verbonden in all-eenheid spelend met de eenzaamheid.
Het is …Ver-Wond-Ering van de kunde in mijn onkunde.
Het ben ik die diep voelt in zichzelf dat het verleden geen afrekening is. Vandaag mag het een verrijking zijn in dat wat ik breng.
Alle stukken levend in me. Trauma die zijn Eigen-Wijze weg in het lichaam volgt. Het vraagt om stil, heel stil te worden vanbinnen en te luisteren…
Het is goed om mens te zijn.
Het is goed…
Ik adem…
In aanwezigheid ter ering van mijn eigen bestaan fluister ik zacht naar mezelf…
Het is goed,
Ik ben Daisy,
Ik Ben Hier en Nu.
Het is goed in deze VER-WOND-ERING
Veel Liefs en vanuit Zachtheid.
Daisy <3
Coming up: https://www.tickettailor.com/events/simon3/408112
