Wij zijn gewoon als westerlingen om vanuit ons hoofd te bewegen. Weloverwogen, beredeneert en goed doordacht en georganiseerd varen we zo onze koers. Je wordt snel als zweverig beschouwt als je spreekt over ‘in afstemming’ zijn. Het is thans ons menselijke aard. Een mama is bijvoorbeeld als een klok afgestemd op haar pasgeboren kind. Ze wordt wakker net voordat het kind wakker wordt. Organisch en natuurlijk. We kunnen ook zo afgestemd zijn op onze omgeving. Als het nu in organisaties is, bij cliënten, bij je naaste of directe omgeving. We zijn zo gewoon om het pad van ons hoofd te gebruiken dat het pad van onze intuïtie ondergesneeuwd is. Als we bijvoorbeeld een ritueel co creëren met ons team binnen corporate rituals nemen we ook eerst de tijd om in afstemming te zijn. Om vanuit ons lichaamsbewustzijn het ritueel te laten ontstaan. Dat is een belangrijke beweging. Het maakt immers dat we geen verborgen agenda hebben. Het maakt dat we niet iets doen vanuit de oordelen, vooroordelen en interpretatie die we hieraan geven. Begrijp me niet verkeerd het hoofd, denken en geïnspireerd worden is niet iets wat slecht is. Alleen hebben we ergens onderweg de natuurlijke beweging binnen in onszelf omgedraaid. We gaan eerst bedenken, organiseren, perfectioneren om dan over te gaan tot doen. Dit kan enorm uitputtend zijn doordat we onze levensenergie op-gebruiken. Het staat haaks op onze natuurlijke stroom van onze levensenergie. In je lichaam vindt deze natuurlijke stroom plaats. Deze bevindt zich in de buik. In je lichaam gebeurt er al van alles zonder dat je dat door hebt. De bewegingen die dienen te gebeuren, de processen die aangegaan dienen te worden, dat wat er leeft, speelt in de groep. Dat wat er nodig is. Zoals een moeder niet hoeft te denken of haar kind al dan niet voeding, of een knuffel, of… nodig heeft. Haar lichaam beweegt in de noden en vullen zo de behoeften aan. Het vraagt van ons een fijngevoeligheid en vertraging om in contact te komen met die sensaties en ons lichaamsbewustzijn. We hoeven het zelfs niet aan te leren aan onszelf. De sneeuw ruimen op deze ondergesneeuwde paden in onszelf. Het herinneren van deze paden in onszelf. Stilvallen in je ankerpunt, in jezelf.
Welke beweging vindt er plaats in je lichaam? Wat vraagt deze energie hier? Hoe komt ze binnen? Waar raakt ze mij persoonlijk?
Durf ik een stapje achteruit te zetten en in mijn lichaam aanwezig te zijn met al mijn zintuigen? Heb ik de moed om niet direct te gaan reageren en oplossingen te bedenken? Kan ik ook werkelijk luisteren, diep luisteren?
Zo kan ik mijn intuïtie ruimte geven om stappen te zetten die nodig zijn om te zetten. Hiermee draaien we de beweging om. We nemen heel onze passionele levensenergie mee in de stappen die we zetten. Zonder onszelf uit te putten. Je luistert immers niet alleen naar de ander maar ook naar jezelf. We gebruiken ons hoofd in dat wat ontstaat te kaderen. Om bewegingen, interventies,… op een gepaste manier te verwoorden. We brengen onze levensenergie in de wereld via ons hart.
Zo kunnen we elkaar terug zien voor wie we zijn. Niet iemand bekijken vanuit ons hoofd maar iemand echt durven laten binnenkomen. De bewegingen die nodig zijn laten ontstaan vanuit wie wij zijn. Vanuit je buik naar je hart. Je hoofd vult aan en kadert waar nodig. Je volgt je authentieke expressie. Het lichaam weet zoveel meer dan het hoofd ooit bedenken kan.
