Mijn leven als slagveld, battlefield. Het is dat wat ik kende vanuit mijn kindjaren en daar waar ik naar terugkeerde in relaties. Een afspiegeling van de strijd die er gevoerd werd tussen mijn ouders, en tussen mij en mijn ouders.
Het vroeg me moed om in verbinding te zijn, zelfopoffering.
Het leven vroeg me om de terugkeer naar mezelf te maken. Mijn eigenste puurheid. De verbinding met mezelf herstellen.
Het verlangen in Liefde en Verbinding werd geboren. Dat wat ik onderdrukt had uit zelfbescherming kreeg stem, mondjes maat. Zachtjes, nog wat angstig.
Mijn verlangen naar liefde werd groots. Afstand nemen van dat wat mijn hart verlangt was geen optie meer.
Totale omarming
Mijn lichaam, geest, emoties moe van het zoeken dat resulteerde in herhalende patronen. De andere die ik als toxic ervoer was louter een afspiegeling van het herhalende destructieve patroon die een afspiegeling was van mijn verleden. Ik had een uitvergroting nodig die aankwam als klap, de laatste klap die ik bereid was te ontvangen.
Mijn lichaam kon niet anders meer dan neervlijen en kraken, openbreken vanbinnen uit. In verzachting smeltend. In mezelf. Het verlangen omarmen. Het oordeel loslaten.
Waar had ik ook alweer geleerd dat het moeten alleen doen mijn normaal geworden was?Waar had ik ooit geleerd dat liefde pijnlijk is?
Wat ooit een manier van leven was, leek ver weg. Iets ver weg dat toch nog steeds op de loer ligt. Aankijkend, angstzaaiende. Ver weg en tegelijk dichtbij.
Mijn “onkunde” tot intimiteit vormde zich tot oefenen van intimiteit, het ongekende dat zich in mijn leven aandiende veranderde mijn blik op de wereld.
Was dit hier dan al altijd? Heb ik dit dan nooit eerder gezien of was ik enkel druk met strijd voeren, als een eeuwige film mijn pijn herhalen.
De dans tussen hechting en onthechting
De dans vond plaats. Van vechten, vluchten of bevriezen naar dansen op de stroom van het leven. Het patroon nog steeds levende in mezelf dat zich omvormde. Ik probeerde het te fixen, mezelf plakkend in dat wat er mis was met me. Na de strijd stukjes opnieuw oprapen. Een eeuwige strijd met mezelf en in dat wat het leven me schonk. Verdoezeld onder healingswerk zoekend naar bevrijding van pijn. Steeds opnieuw mijn eigen veiligheid verliezende.
Ik legde mijn zwaard neer, ik vertrouwde het leven opnieuw, vanuit mezelf.
Hier ben ik thuis.
Ik gaf me over aan dat wat er plaatsvond, de stroom van het leven die me zachtjes openbrak en fluisterde ‘je bent precies goed en genoeg’. De dans met mezelf begon, de dans tussen hechting en onthechting. De natuur leerde me dat het vallen van de bladeren in de mooie herfstprikkels een dans is. Het aangaan van mezelf leerde me de terugkeer te maken naar mijn natuurlijke staat van zijn. Vloeiend, fluide, kwestbaar en krachtig. Gestructureerde chaos. Heimwee snakkend naar huis, fluisterde men hart. Hier ben je thuis.
Thuis: Niet meer zoekende bij de ander. De dans aangaan van het patroon, samen en alleen.
Thuis in mezelf, mijn lichaam voelende en luisteren. Hier hernam ik mijn recht, mijn recht op veiligheid. Mijn recht tot bestaan. Veiligheid die ik voor mezelf schenk, die er is als ik mijn plaats inneem.
Veiligheid zonder gevolg
Mijn patroon leerde me als ik geen plaats inneem dan word ervan me gehouden. Ik moet me klein houden, draaien naar de wil van de ander, pleasen, bevriezen. Als de nood dan aanbreekt en vertouwen gebroken werd, het gevoel kwijt te zijn dan moest ik vechten voor men plaats of vluchten om mijn veiligheid te behouden of enigszins te waarborgen. Kwijt was een haast onbedenkelijk iets om te zijn. Ik ging in overlevingsmodus om niet kwijt te zijn.
In relatie tot andere resulteerde dit tot grensoverschrijdend gedrag. Mijn grens geven, bestaansrecht was een ongekend gebied. Schijnveiligheid die gebaseerd was op strijd, lust, seksualiteit die gaten opvulde,afhankelijk zijn, jaloezie, …Een gehechtheid die ongezond was voor mezelf. Ik moest blijven vechten voor men plaats. Veiligheid schenken aan mezelf had immers gevolg. Het geloof nam toe dat een grens geven of kenbaar maken nutteloos was. Doorheen de jaren leerde ik mezelf dieper aan dat een grens gevolgen heeft, nutteloos is. De ervaringen werden een afspiegeling van het gedrag dat me was aangeleerd. De ervaringen leerde me ook de keerzijde, het bracht de strijder in me naar boven. Hoe vaak was het niet dat ik niet meer anders kon dan vechten voor mijn bestaan. Dit telkens moeten schreeuwen koste me tonnen energie. Ik schreeuwde mezelf voorbij. Het was mijn redding en gelijktijdig mijn breekpunt.
Veiligheid bij de ander zoeken heeft gevolgen. De ander die je bestaansrecht geeft. Door het niet voelen van mijn eigenheid was ik afhankelijk van de ander om mijn eigen bestaan te voelen. Ik gaf men eigen wortels weg, als dat ze niet belangrijk waren. Sterker nog ik wist niet van hun bestaan. Ik werd een gevaar voor mezelf. De angst hierin maakte mee shift.
Voor het schreeuwen om gehoord te worden, vond het eigenlijke proces plaats. Het is niet mijn neen voelen maar net de ja op mezelf. Mezelf voelende in elk moment dat plaatsvind.
Pauze, ademen, voelen. Zonder geschreeuw, zonder strijd. Weten dit dient me niet. Veiligheid schenken aan mezelf kreeg dit keer een ander gevolg.
Mijn eigen wezen respecteren. Ik won het vertrouwen terug van in mezelf en het leven. Ik vertrouwde op mijn eigen benen.
Gedragenheid van mezelf
Ik ging mezelf dragen, dragen op eigen benen. Mijn verlangen naar thuis komen. De heimwee levend in me werd gehoord, gevoeld, doorvoeld.
Duizenden donkere nachten van mijn eigen ziel, die klank en beweging gaf aan dat wat er plaatsvond. De strijd werd een dans, de dans die plaatsvinden mag in verbinding. Ruimte aangeven, mezelf voelend. Ik maakte en maak de terugkeer naar mijn lichaam.
Vrijheid in verbinding
Ik schonk mezelf de vrijheid om in verbinding te gaan. Het patroon in me dat als een mallemoot, als vanzelf, in reactie schoot vroeg tot actie. Actie die vertraging is. Actie die gegrond, gevoeld in liefdevolle aanwezigheid gebeurt. Actie die voelen is.
Het niet meer los-staan van wie ik in wezen ben maakt dat er liefdevolle gedragen verbindingen ontstaan. Met mezelf, met mijn omgeving, met andere.
Het einde van de strijd
Ik leg de strijd bijl neer en vertrouw op het leven. Op mijn eigen benen staan, voelend in mijn hart-verlangen voor wat ik wil gaan. De strijdbijl begravende ,weet ik, de strijder in me zal niet sterven…
Ik stop het gevecht. Ik leg de strijdbijl neer. Ik sterf en ik leef… En ik zal dansen. Dansen totdat de tijd verstrijkt en ver daar om. Ik zal dansen als ik breek, Ik zal dansen als ik lach, Ik zal dansen, ik zal ademen, En proeven, Proeven dit is leven. Ik ben er zo vol van. Mijn wortels die hun weg vormen dieper de aarde in, de weg die men weg is, en zich zal vervolgen in de eeuwigheid. Mijn kruin in de wind meegaand op wat het weer aanbevelen wil. De wortels die blijvend gaan, Verwelkomend van het menselijke pure bestaan. De natuur die danst doorheen de seizoenen, zo leeft de natuur ook in mij. -Daisy
Herstel in verbinding ligt in de verbinding
Dat wat herstel mocht zijn lag in dat waar ik het meeste angst voor had. Verbinding en werkelijke intimiteit. Doorheen de jaren ging ik in en uit verbinding. Met mezelf en andere. Dansen tussen hechting en onthechting dat nog dikwijls een kantje strijden had. Ik ontwikkelde eigen technieken en werd geïnspireerd op men weg. De technieken die zoveel zijn als gezien worden in dat wat leeft, in verbinding. Heling had nooit plaats gevonden op mijn eiland in kluizenaarschap.
Heling vond plaats in het aangaan van mijn eigenste intimiteit in contact met de ander.
Daisy
Een nieuwe manier van cirkel vorm ontstond vanuit mijn eigen verlangen. Bij PuurDaisy draag ik geen therapievorm uit. ik ga je niet plakken, je bent niet stuk.
Verbinding is de sleutel en tegelijk een eigen verlangen en pad.
Verbinding is dat wat ik deel waarvoor ik ruimtes, mogelijkheden, methodieken, sessies van alle aard creëer.
Verbinding in Puurheid mijn eigenste diep geleefde, voelende en doorvoelde verlangen.
Voel je welkom op een intimiteit-sessie, individuele sessie, cirkels of event om te ontdekken wat het voor jou betekenen kan.
Liefs PuurDaisy
#eenzaam aanwezig Aarding ademen Afscheid Alleen armen Beautiful heart bedding behoeften cirkels Dankbaarheid Diepte Emoties English writing grenzen Hartsgedragen Healing kwetsbaar Letters to myself leven lichaamsbewustzijn lichaamsgericht Liefde luisteren moederen onbegrepen Poems ruimte thuis thuiskomen Trauma traumatherapie veiligheid veraarden verbinding Verhaal verlangen vertragen voelen Word art wortels Zachtheid Zelfliefde Zelfregulatie
