Het is woensdagavond. Mijn avondje. Ik hoef op niemand te reageren. Ik kruip zonder schuldgevoel en zonder het gevoel dat ik nog iets moet in mijn bubbel. Het is zowat mij heilige graal midden in de week die ik tot me neem. Ik neem dan ruim de tijd om echt stil te worden vanbinnen, te voelen. Niet meer te zorgen buiten voor mezelf. Het is ook die tijd van de maand waarin ik wat meer prikkelbaar ben. Emoties gierden door mijn lijf de voorbije dagen. Het gevoel van compleet overwellemd te zijn. Ik weet dat het gewoon een fase is in mijn cyclus maar het neemt me ook elke keer zo erg mee.
Met een dekentje rondom me een tas thee in de hand. Kan ik eindelijk voelen dat mijn ademhaling zich terug verdiept. Het voelt alsof ik uit een veldslag ben gekomen. He he wat een toestand, ik leef nog!
Mijn innerlijke wijze stem zegt knipogend: het wordt pas echt interessant als je op deze cruciale momenten luistert naar wat je zelf zegt. Slik. Practice what you preach.
Ik blader door de honderden teksten die ik schreef, wat melancholisch ook. Ik moet zo lachen bij mezelf. Ik heb mezelf deze voorbije dagen goed bezig gehouden. Ik ben voorbijgegaan aan mijn eigen “heilige graal” momenten die ik in mijn moeder zijn zo nodig heb. En in deze tijd van de maand net iets meer. Dat allemaal omdat ik niet goed bij mezelf kon zijn, omdat mijn lichaam niet fijn voelt vanbinnen tijdens deze periode. Als ik bezig blijf hoef ik niet te voelen. Ook al voel ik het niet het is er toch. De weerstand, de frustratie, het verdriet, de boosheid, de eenzaamheid. De schommelingen in hormonen en dus ook in mijn humeur. De fysieke klachten, pijnen en sensaties. Ik blijf bezig, als een laatste spartelen, in de hoop dat het er niet is maar het is er toch. Het stapelt zich op totdat het eruit spat. Gelukkig neemt mijn Lichaamswijsheid het snel over. Ik kan dit, tegenover vroeger, niet lang volhouden: het doorgaan, mijn lichaamssignalen negeren, over eigen grenzen gaan.
Ik schreeuw dan wel eens luid: Ik wil een grot gaan leven op een berg!!! Dat is zoveel zeggend want die grot is er gewoon, in mezelf. Ik moet (ja ik MOET) de tijd nemen om mezelf te (her-)verbinden met die innerlijke grot. Dan zijn die pijnen, de sensaties, die schommelingen ineens minder dramatisch. Dan kan ik landen. Dan kan ik ermee lachen zelfs en de menselijkheid (of moet ik vrouwelijkheid zeggen) ervan zien. Op deze cruciale momenten heb ik deze verbinding meer dan ooit nodig. Die Mirco Momenten van zelfzorg. Kruipen onder een dekentje in de kou, innerlijk helemaal in elkaar gekropen in mijn grot. Kijken naar de sterren genieten van die nacht en de rust en stilte dat die brengt.
Ik vraag me af of hier nog mama’s zijn die na een dag het gevoel hebben een veldslag te hebben meegemaakt?
