De vertraging van de natuur
De lente komt traag op gang. Ik voel me helemaal thuis hoe de lente zacht binnenkomt. Er is helemaal geen neiging om in expansie te gaan. Ik word zacht wakker uit mijn lange winterslaap en moederschapsrust. Al kan je het moederen niet echt rust en slaap noemen ;-). Het zijn net deze dingen die als een chronisch tekort voelen. Gelukkig heb ik een waaier aan tools om hier mee om te gaan. Ik geniet zo van mijn moeder zijn. Ardan echt te zien opgroeien. De maatschappij schreeuwt al eens dat ik nuttigere dingen moet doen. Hoe in godsnaam zijn we er toe gekomen dat we de taak van (huis-)vaders en (huis-)moeders niet meer als belangrijk zien? Ik neem je even mee op een tekst van me over haasten en me vooral niet haasten.
Ik kan me niet haasten – Ik wil me niet haasten.
Ik wil niet vlug, vluchtig het leven beleven.
Ik wil niet zo snel gaan dat ik het leven mis. Het echte leven.
Ik wil niet door de straat rushen. Snel op weg naar mijn afspraak.
Ik wil de man opmerken die aanstalten maakt om over te steken. Ik wil de lach op zijn gezicht zien. Ik kan zijn dankbaarheid voelen. Ik wil echte verbinding kunnen maken vanuit mijn hart.
Ik wil niet thuiskomen van het werk, snel eten maken dat op de terugweg gekocht is in een grote super markt.
Ik wil bij mijn handen in de aarde zitten. Mijn groenten zelf kweken. Genieten van elke geur en elke smaak. Ik wil liefde , dankbaarheid en verbinding kunnen voelen zelfs in mijn eten, in het halen, in het bereiden, in het kweken en oogsten.
Ik wil mij niet in 100 bochten wringen om status en luxe te bereiken.
Ik wil mijn lichaam kunnen voelen.
In elke stap die ik zet wil aanwezig kunnen zijn.
Ik wil de vogels niet alleen opmerken,
ik wil ze ook horen alsof ik met ze mee vlieg.
Ik wil de geuren tot me kunnen nemen.
Ik wil mezelf de ruimte geven om verwonderd te zijn.
Ik kan, ik wil me niet haasten. Ik wil zien hoe je groeit.
Elke stap die je neemt wil ik bij je aanwezig zijn.
Ik neem in me op hoe je kleine handjes en voetjes trappelen.
Hoe je je eerste woorden spreekt.
Ik neem het helemaal tot me hoe klein je bent. En hoe jij elke dag een klein beetje groter wordt.
Ik wil vertragen en de wereld door je ogen kunnen zien.
Alles zo nieuw, zo pril.
De ontdekking. De liefde, de pure emoties.
Ik wil de tijd vergeten als je in mijn armen ligt zonder bij alle Todo’s te zijn. Ik wil je knuffelen en de levensvreugde met je delen.
Dichtbij me koesteren en trots kijken naar je als ik je een beetje meer loslaat. Ik wil genieten van al die borstmomenten misschien is het morgen zomaar de laatste.
Jij bent maar heel kort zo klein. Ik wil echt bij jou kunnen zijn. Ik wil de tijd vergeten.
Ik wil bewust – zijn.
Ik kan me niet haasten, ik zal me niet haasten. Ik beloof het. Jij bent maar heel kort zo klein.
– Daisy Baets
Vanuit het niets ontstaat alles
Vertragen betekent niet dat je helemaal niks doet. Vanuit het niets ontstaat net alles. Niet geforceerd maar in flow, als vanzelf. Zo renoveerde we mijn therapie ruimte. De ruimte voelt huiselijk en sereen. Een plek waar je kwetsbaarheid toe mag laten en thuis kan komen in jezelf. Mijn website kreeg een flinke update. Zo is het aanbod toegevoegd. Ook kan je sinds kort de bezielde creaties bewonderen en kopen op mijn website. Zo blij mee. Veel Liefs Daisy
