Doordat ik vooral was afgestemd op andere hun behoefte voelde ook de relatie niet meer in evenwicht. Vele conditioneringen dienden nog ontknoopt te worden met mezelf want als vrouw dien je toch te vrijen met je man anders doe je hem tekort. Ik neem meteen de conditionering waarin het meeste taboe ligt. Ik moest eerst uit de cirkel stappen van eigen conditioneringen om tot werkelijke zelfzorg te kunnen komen. Ik hoef niet in te staan , te werken voor de verwachtingen van andere. Dat was een belangrijke stap. Hoeveel aan zelfzorg ik ook deed het leek een speld in een hooiberg te zijn anders.
Ik sta fulltime in voor de zorg van Ardan, daarnaast richt ik mijn eigen bedrijf op en ben ik nog bij enkele projecten bezig die me veel energie geven. Op een gegeven moment had ik het gevoel van zodra men partner thuis kwam ik even boven water kwam terug om adem te happen. Als de nacht begon, begon men tweede dagdeel en ging ik onder water om ergens te zoeken naar een moment van ademhappen. Maar echt hoe doe je dat dan voor jezelf zorgen? Ardan huilde als baby uren aan een stuk. Als er iemand kwam oppassen dan hoorde ik hem ontroostbaar huilen. Dan is even die douche nemen al geen ontspannend moment meer. Even gaan slapen is dan ook een moeilijkheid. De maanden gingen voorbij zonder echte tijd voor mezelf. Van ademhappen naar ademhappen. Over -leven. Mijn lichaam begon te protesteren en mijn emoties namen hun vlucht totdat ik me overgaf. Het is wat het is. De herkenning naar mezelf met een laagje mildheid dat het ouderschap pittig. De weinige slaap, de sterke emoties, de hormonen die opnieuw evenwicht zoeken.
Als ik het moet doen met wat er nu is en dat waar ik nu ben, als er geringe en erg afgebakende tijd is, hoe kan ik dan op de best mogelijke manier voor mezelf zorgen? Hoe kan ik er voor Ardan zijn zonder mezelf te verliezen.
Zelfzorg tijdens het moederen. Je krijgt het wellicht meermaals naar het hoofd geslingerd dat je moet voor jezelf zorgen. Dat je niet alleen mama bent. Naast alle andere dingen die wellicht naar je hoofd geslingerd krijgt. We zien die zelfzorg meteen als iets groots of eerder als iets dat zich vooral aan de buitenkant afspeelt. Een dag of weekend weg zonder kinderen. Haar, nagels, schoonheidsverzorging. Wel dat is allemaal goed als je tijd hebt. Die tijd kan er bij jou misschien wel zijn. Misschien ben je sterk omringd door andere waardoor je tijd hebt. Bij mij is dit niet zo. Tijd is gering. Zelfzorg zou zo maar achterop kunnen geraken. Zeker als je je bedenkt dat dat iets groots dient te zijn. Het draait daar niet om voor mij. Zelfzorg is voor mij voldoende aandacht hebben voor mijn binnen wereld en mezelf daarin kunnen ontmoeten. Zelfzorg speelt zich voor mij af op de gevoelslaag. Het is een stapje achteruit zetten of kan ik beter zeggen een stapje naar binnen toe zetten. Het is wel een dingetje geweest om mijn eigen behoeften en verlangens te vinden in een omgeving die continu beroep doet op me. Dat is logisch omdat je nu eenmaal in die afgestemdheid vertoeft voor de zorg van je baby. Het viel me op hoe dat ik mee ging in de behoefte van de partner bijvoorbeeld zonder daarmee te voelen binnenin me waar ik was en waar ik behoefte aan had. Zo ging ik al snel in een uitsluitend gevende modus wat uitputtend is. Het gevende is mooi binnenin het moederen het nemen ook en even belangrijk. Je geeft leven, kan je je het leven ook nemen, werkelijk ontvangen?
Bewustzijn op Perceptie en Neuroceptie.
Het is niet zozeer dat er ineens een zee van tijd vrij kwam wel hoe dat ik zelf tijd beleefde. Ik bouwde micro momenten in of het ontstond door het bewustzijn en het verlangen tot zelfzorg. Als je dan dat klein beetje tijd hebt dan haal je daar het meest mogelijke uit. Al het potentieel van die zelfzorg momenten nam ik tot me als een dorstige leeuwin. Het is het leven intens beleven in de kleine dingen. Het leven via mijn Felt Sense beleven. Het leven echt durven laten binnenkomen. Het enige nadeel hieraan verbonden is dat je bij je naaktheid in het leven staat.
Mijn tas koffie in de ochtend werd zo een medicijn. De smaak, de geur, met zoveel aandacht bereid. Uitkijken naar die slok koffie. Die slok koffie nemen en de warmte mijn lichaam voelen binnen dringen. Wachten totdat de cafeïne binnen kickt. Haaaaa….
Buiten spelen met Ardan en voelen, voelen, voelen. Voelen hoe de wind over mijn gelaat streelt. Zien maar ook kijken hoe de vogels in de weer zijn. Toekijken hoe je kind “water naar de zee draagt” met zijn gietertje. Mijn lijf voelen. Zacht zijn voor mezelf. De verwondering van Ardan binnen laten. Mijn lijf en billen voelen. Voelen waar ik zit. Waar ik ben, innerlijk. Inchecken bij mezelf in mezelf: Hey, hoe gaat het daar. Wat leeft er binnen
Tijdens een slaapje van Ardan even de tuin in lopen, de hazelaar dag zeggen. De bloesems bewonderen. De geuren en kleuren binnen laten komen. Denken: wat heftig zeg. Denken: tis oké!! De stilte van een slapend kind laten binnenkomen. Melancholisch denken aan de tijd dat ik alleen was en de zee van stilte die er was. Lachend kijken en voelen hoeveel leven er nu is.
De douche die ik in de morgend neem voordat men lief werkt. Elke druppel voelen aankomen op mijn lijf. Alle zorgen laten wegspoelen. De geur van de zeep. De klanken van het water. Met al mijn zintuigen in het leven staan.
Eens goed zuchten. “He he wat een toestand” meermaals doorheen de dag. Een paard nadoen, zingen. Brommen alsof ik een hommel in mijn mond heb.
Eens gek doen, mezelf amuseren en Ardan daarmee betrekken. Schilderen, knutselen, kleien,… Niet om hem bezig te houden maar het beste ervan maken. Omdat ik het zelf tof vind omdat ik daar goesting in heb.
Ik zit op het toilet, een zeldzaam alleen toilet moment. Ardan me een keertje niet wil helpen bij mijn billen afvegen ofzo. Ik kijk naar buiten door het raam en zie de uitgestrekte velden van gele Koolzaadbloemen. Weer een micromoment waarin ik de schoonheid van het leven kan toelaten.
Ken je dat gevoel dat je die kleine aapjes mist als ze er niet zijn en tegelijk blij bent dat ze er eens niet zijn? Het contradictorische van mama zijn. Hoe mooi is dat wel niet! Genieten van de stilte en tegelijk denken WoW, het is hier stil.
Als er dan alleen tijd genomen kan worden dan pak ik deze ook ten volle. Ik laad op in no time. Het is alsof ik God ontmoet in alles. Het is intens. Ik ben het leven veel meer gaan appreciëren. Ik zit in pyjama het is 10u. Ik schrijf hier deze tekst en ik voel dat het goed is. Dat het oké is. Dat ik normaal ben. Woorden stromen bij elk woord voel ik dat ik innerlijk zachter wordt.
Felt sense
Doordat ik nog meer ging voelen, nog meer alles ging binnenlaten ging mijn systeem zich meer reguleren. Ik kan meer ongenuanceerd mezelf zijn. Zo is het dat ik meer durf delen wat er leeft. Ik geef beter mijn grenzen en wensen aan. Er is meer bewustzijn in mezelf, in mijn gezin, in het relateren. Het is een opening naar het leven. Het is niet mediteren op een matje maar heel de dag in meditatie zijn bij het leven zelf. Aanwezig in mijn lichaam met al mijn zintuigen in het leven staan.
Door deze kleine verandering en mijn felt Sense in te schakelen kwam er een bewustzijnsproces op gang. Door het bewustzijn op de perceptie en neuroceptie kan ik het leven ook veel meer nemen. Dat is logisch zoveel te meer ik het be-leven kan toelaten zoveel te meer kan ik het leven ook echt nemen. Het leven met grote L zoals liefde.
Ik wil zeker niet zeggen dat daardoor nu alles roze geur en maneschijn is. Absoluut niet. Ik vind het nog steeds, soms, niet makkelijk. Ik ben boos, verdrietig, voel me alleen, vind het zwaar ook. Ik vind het ook mooi, en liefdevol en openend, verbindend, leerrijk. Een heel kleurenspectrum steeds levende in mezelf. Het overleven dat zich opnieuw heeft omgevormd naar leven met vallen en opstaan. Puur en menselijk. Micro momenten die eigenlijk in de basis bewuste momenten zijn van zelfregulatie.
Hoe zorg jij voor jezelf? Hoe zorg jij voor je innerlijke binnenwereld? Wat zijn jou zelfregulerende micromomenten? Wat vind jij zwaar? Hoe is het met je in het moederen of vaderen?
Al die vreemde woorden even ontleed:
Neuroceptie: de manier waarop het autonome zenuwstelsel informatie verzameld en verwerkt zonder gebruik te maken van het denkende brein.
Perceptie: het proces dat de hersenen doorstaan in een poging die prikkels te situeren. Hoewel perceptie zijn oorsprong vindt bij de zintuigen, is onze kennis van de wereld in de vorm van herinneringen, tekens en aanwijzingen evenzeer een factor in perceptie.
Felt Sense is een manier om te luisteren naar de wijsheid van je lichaam.
In de tekst neem ik je eigenlijk mee doorheen het brengen van bewustzijn naar de onderstroom dat plaatsvindt binnen de zintuiglijke waarnemingen en percepties die plaatsvinden in mijn hoofd en zenuwstelsel. Door bewustzijn te brengen naar het proces van neuroceptie creëer je een andere beleving van de realiteit.
Als je in overleving zit gaan prikkels op een andere manier binnenkomen. Enerzijds doordat je zenuwstelsel niet meer gereguleerd is anderzijds doordat we het contact kwijt zijn met de onderstroom.
Don’t just react, act.
We gaan vooral reageren vanuit onze staat waarin ons zenuwstelsel zich bevindt. We reageren op onze omgeving. Als we opnieuw gaan relateren dan vind geleidelijk een andere beleving van de realiteit plaats. Opnieuw in relatie treden met Jezelf, met je lichaam, met je felt Sense. Je zenuwstelsel krijgt zo de kans zich opnieuw te reguleren door deze micro-momenten. Je bent voelend aanwezig in dat wat is zonder er in verloren te gaan. Het is niet zo dat de sterke emoties niet meer aanwezig zijn. Riding the Waves of life. Mens zijn is zo vol van verschillende facetten. Er kunnen zoveel dingen tegelijkertijd levend in ons zijn. Door in relatie te gaan met mezelf, bewustzijn te brengen in neuroceptie kan ik beter voelen waar ik ben, wat mijn behoefte zijn. Ik kan het leven meer toelaten in al zijn seizoenen. Ik kan zakken naar een gereguleerd zenuwstelsel waardoor overleven terug leven wordt.
