Vandaag tijdens een wandeling. Even mij tijd. Tijd om terug helemaal bij mezelf te landen. In al het moederen zo nodig om micromomenten in te bouwen.
In het bos vind ik mijn rust en ruimte. Wandelend in het bos loopt er een man achter me. Die een beetje vreemd de aandacht vraagt. In eerste instantie lijkt er niks aan de hand. Mijn lichaam denkt daar anders over. Mijn lichaam schiet in een kleine paniek. Ik stop bekijk een paar plantjes onderweg. De man loopt me voorbij. Oef mijn lichaam ontspant zich vrijwel meteen. Mijn kaken, nekspieren en schouders tintelen zacht om zo ook terug de ontspanning te vinden. Mijn bekken die schieten wel nog in overleving. Mijn benen willen vooral de andere richting uit stappen. De man, die nog steeds voor me loopt, stopt opnieuw met stappen. Als dat die me opwacht. Het kleine meisje in mij is rusteloos en angstig. Ze vertrouwt het niet en wil eigenlijk wegwezen. Ze drukt op de knoppen van mijn overleving systeem. Mijn zenuwstelsel word daardoor extra alert en gevoelig voor de omgevingsprikkels. Het kleine meisje in mij zou graag de besturing van mijn zenuwstelsel krijgen. Zo kan ze ons in veiligheid brengen. Zo kan ze ons redden. We kruizen opnieuw de man. Hij vraagt energetisch contact.
‘Jezus nee!!’ Denk ik bij mezelf. Het gevoel van me onveilig voelen neemt het over. Mijn hart begint sneller te slaan. Mijn ademhaling versnelt. Ik kijk een paar keer vluchtig achterom. Mijn tanden knarsen, mijn vuisten staan gebald, mijn benen in spanning. Mijn gedachten gaan tekeer. De ene moment denk ik dat ik beter wat meer kleding had kunnen aandoen, dat ik dit zelf gezocht heb door mijn weinige kleding. De andere moment ben ik bezig bij “ontsnappen”. Op een nogal harde toon naar mezelf dram ik mijn gedachten af tegen mezelf. Ik word toeschouwer in de plaats van deelnemer. Ik merk hoe ik weg glijd uit mijn lichaam. Ik overschouw wat er gebeurt van boven af.
Ik stop met stappen. Neem pauze aan een boomstronk. Tegelijk nodig ik de afgesneden delen opnieuw uit in de aanwezigheid.
Ik voel mijn voeten op de grond en adem naar mijn voeten. Diep en traag adem ik en met een flinke zucht weer uit. Het is alsof ik bij elke zucht dieper in mijn bekken plaatsneem.
3 jaar geleden was het me niet gelukt om enigszins snel en efficiënt terug te glijden in mijn lichaam. Daarvoor had ik dagen soms weken nodig. Ik neem plaats op de boomstronk en zet de oefening verder. Ik voel hoe mijn zitvlak het stevige reliëf van de boom gewaarword. De man stopt. (Die had ik al van ver zien aankomen;-)). In zijn ogen zie ik een nieuwsgierigheid. “Tis warm he” is zijn openingszin. Gevolgd met de vraag of ik een Bosmens ben. Die vraag zorgt voor een kleine opening voor me om een oppervlakkig gesprek te voeren. Het gaat over de weinige bossen, de streek van waar ik kom ons Landbouwsysteem dat niet meer werkt.
Het is in gesprek zijn en tegelijk voor het meisje in mezelf zorgen. Aanwezig zijn en blijven van alles wat zich aandient. Het contact met mijn lichaam behouden zodat de volwassenen aan het stuur blijft.
Door de aandacht op mezelf te richten en op mijn ademhaling verzacht ik terug vanbinnen. Geleidelijk aan. Babystapjes. Af en toe komt er een paniek opwelling. Mijn gedachten, het gekwetste meisje in me zegt dan: “hij gaat wat proberen, hij komt dichterbij. Mijn handen proberen ongemakkelijk mijn lichaam te bedekken. Tijdens het gesprek voel ik hoe mijn hart opengaat als ik het over mijn passies heb en zo zaadjes plant. Bewustzijnswerk enerzijds en voedselbossen anderzijds.
Het kalmeerd het meisje in me. Het heeft rust en vertrouwen in mijn kunde van aarding, begrenzing en bij mezelf blijven. Het is samen, in mezelf en in de aanwezigheid dat we dit opbouwen. Ik ben niet meer wie ik was 3 jaar geleden. Ik zal niet meer zijn wie ik ben 3 jaar verder. Ik niet, onze kinderen niet, onze aarde niet. Ons voedsel en al onze middelen zullen onderhevig zijn aan verandering. Onze innerlijke natuur en onze uiterlijke wereld.
Elke verandering zal openend, helend en bezit tegelijk ook een pijnlijk donker en kwestbaar stuk. Net zoals mijn ervaringen ontstaan vanuit een diepe kinderlijke wond. Soms kan ik zo boos zijn op mezelf. Dat ik NOG weg glijd uit mijn lichaam. Maaaarrr hey! 5 jaar geleden was alles anders, toen was ik niet zo aanwezig zoals ik nu ben. Benieuwd wat de toekomst brengt en dankbaar voor het lichaamsbewustzijn dat er vandaag is. Zucht ook dit is oké. Ik ben oké.
Ik kijk rond naar ons mooie stukje aarde. De zon die met haar stralen het bladerdek raakt en zorgt voor een feeëriek landschap. Ik zucht nog eens diep voel de verbinding met het bos. De natuur rond me en ook zo in me. Tegelijk vraag ik me af: wat als ik geen goede begrenzing van mijn innerlijke ruimte had, wat was er dan gebeurt? 3 of 4 of 5 jaar geleden bijvoorbeeld.
De begrenzing en bescherming in voelend vermogen is voor mij levensveranderend geweest.
Ik zucht diep. Ik kom terug helemaal in de aanwezigheid. Ik moet ook zo lachen met dit verhaal dit alles. Dat zorgt meteen voor een ontlading. Mijn kaken ontspannen zich opnieuw. Er vindt een warme bonzende gloed plaats in mijn bekken. Mijn lichaam ontspant zich volledig. Als dat er een bloem opengaat vanuit mijn bekken en zich zo verspreidt over mijn ganse lichaam. De man ondertussen helemaal verdwenen op het pad.
Ik voel, beleef, en kijk naar de natuur. Het spektakel in me en rond me. Ik ben Daisy. Ik ben HIER EN NU.
#hetverhaalnatrauma #zelfregulatie #polyvagaaltheorie #lichaasgericht #ervaringsgericht #hetlevennatrauma #overlevingsmechanisme #hoopnatrauma
#eenzaam aanwezig Aarding ademen Afscheid Alleen armen Beautiful heart bedding behoeften cirkels Dankbaarheid Diepte Emoties English writing grenzen Hartsgedragen Healing kwetsbaar Letters to myself leven lichaamsbewustzijn lichaamsgericht Liefde luisteren moederen onbegrepen Poems ruimte thuis thuiskomen Trauma traumatherapie veiligheid veraarden verbinding Verhaal verlangen vertragen voelen Word art wortels Zachtheid Zelfliefde Zelfregulatie
