Vergeven zet vrij
When a deep injury is done to us, we never heal until we forgive.
Nelson Mandela
Dan komt ineens de vraag van iemand wat er met het contact gebeurde…
Waarom ik helemaal uit contact ging met hem jaren geleden…
Hij diegene die mede verantwoordelijk is voor het misbruik dat ik ooit doormaakte,
creëert een opening… Onverwacht.
Een opening tot rauw delen, rauw dat zoveel betekent als pijnlijk, van mij uit.
Waarin even alles ruimte mag krijgen.
Boosheid, verdriet, teleurstelling reist doorheen me als een sneltrein.
Iets in me zou ook nog willen schreeuwen, stampen, afbijten, vechten.
Toch kan ik niet meer dan zakken.
In kwetsbaarheid…
Open helemaal in eigen ruimte.
Aanwezig.
Ik hoef niet meer te vechten om die plaats.
Ik hoef me voor niemand meer te verweren.
Ik mag zijn.
Ik mag me toonbaar maken en delen wat er in me omgaat.
Hoe het bij die ander binnen komen mag,
dat mag zijn proces zijn.
Dat is zijn weg.
Hij nu, diegene die ineens staat voor velen,
Hij was immers niet alleen op mijn weg doorheen de heling van misbruik,
Velen gingen hem voor en sommigen kwamen erna.
Hij biedt zijn excuses aan.
Het lijkt elke man voor en na hem te zijn die zijn excuses aanbiedt.
Hij lijkt elke man voor en na hem te zijn die ik in vergeving kan zien.
Een eeuwenlang patroon, waarin ik na de emotie-trein die langs rijdt vrede en vergeving voelen kan, waarin er ruimte ontstaat NU…
Ik kan enkel delen waarom eigenlijk,
Wat ik voel…
En dan mag ik buigen en zien dat we allemaal slachtoffers en daders zijn.
Elk met onze eigen unieke pijn.
“Cadeau” gekregen in het leven.
Alle lagen doorvoelend.
Er lijkt ruimte te ontstaan voor vergeven van allen, ook in mezelf.
Een intens golvend gevoel dat doorheen me gaan mag.
In deze vergeving kan ik afstand nemen,
Afstand van mijn pijn.
Afstand van de steeds herhalende patronen die al die jaren zochten naar opvullen en dit ook vonden.
'Lieve pijn van al die jaren,
Hier laat ik je nu los,
Ik was zodanig gewend aan je,
Je werd mijn beste vriend,
Het heeft me jaren gekost om je lief te hebben,
Nu neem ik de ruimte en vrijheid,
Hier laat ik je los.
In liefde en zachtheid naar mezelf'
Hier maak ik ruimte in mij.
Deze plaats in mij, heilig en vereerd. De leegte die hier ontstaan mag,
daarin mag ik in een volle ademteug plaats nemen.
Ik buig,
In het wetend, voelend vermogen,
Naar mezelf en anderen,
Vanuit mededogen.
Ik buig naar onze menselijkheid.
Ik buig dat het al die tijd ook ik was.
Ik ben dankbaar dat ik mijn eigen stroom volgen mag,
En plaats neem in het leven.
Zacht voor mezelf doorheen alles,
Wiegend van het kind in me.
Vertrouw ik mijn voeten,
elke stap die ze zetten mogen.
De dans van het leven…
Waarom wandelen en struikelen en…
als je ook dansen kan?
Liefs Daisy
